افعال واژه‌هایی هستند که یا نشان‌دهنده حالت و چگونگی وقوع عملی هستند که به آنها افعال حالت (state verbs) می‌گوییم، یا عملی را که فاعل انجام می‌دهد، نشان می‌دهند که به آنها افعال کنشی (action verbs) می‌گویند.

در زبان انگلیسی افعال از لحاظ گرامری چهار حالت خاص به خود می‌گیرند که هر کدام خصوصیات خود را دارند.
1. شکل ساده فعل. این حالت شکل طبیعی فعل است و هیچ نشانه خاصی ندارد. به مثال‌ها توجه کنید:

این شکل افعال در زمان حال ساده استفاده می‌شود. در این حالت در سوم شخص مفرد به فعل s یا es اضافه می‌کنیم. این حالت از معدود حالت‌های صرف شدن افعال در انگلیسی است.

2. حالت gerund یا مصدر با ing. این حالت افعال که در فارسی به آن “اسم مصدر” می‌گوییم برای ساخت زمان‌های استمراری استفاده می‌شود. در این حالت در انگلیسی به هر فعلی ing اضافه می‌کنیم و در فارسی به انتهای بن ماضی -َن اضافه می‌کنیم. به مثال‌های زیر توجه کنید:

3. شکل گذشته افعال که خود به دو حالت تقسیم می‌شود. افعال باقاعده که به صورت معمول و با قاعده با اضافه کردن ed- به آخر افعال ساخته می‌شود و افعال بی‌قاعده که باید شکل گذشته آنها را به خاطر سپرد. به مثال‌های زیر توجه کنید:

4. شکل سوم افعال (Past participle) یا به صورت خلاصه (.p.p) که در فارسی به آن اسم مفعول هم گفته می‌شود. شکل سوم افعال باقاعده و بی‌قاعده هستند. شکل سوم باقاعده به صورت معمول با اضافه کردن ed- به آخر افعال ساخته می‌شود. شکل سوم بی‌قاعده افعال را باید به خاطر سپرد. به مثال‌های زیر توجه کنید:

5. شکل مصدر با to یا to infinitive که با اضافه کردن to به شکل ساده فعل درست می‌شود. این حالت افعال بدون زمان و بدون شخص هستند و تنها معنای فعل را می‌رسانند. به مثال‌های زیر توجه کنید: